Τι είδες, τώρα να μας πεις!...
-Είδα στο απολιθωμένο δάσος όλα τα όργανα
Θαρραλέες οι κιθάρες ήταν φωλιές
τεράστιων ασπρόμαλλων αραχνών
Φλάουτα λίκνιζαν μεθυστικά τ' αφάλιά τους
που αστράφταν στο λυκόφως
Βιολιά κρυμμένα στους αθάνατους κορμούς
γλυκαίνανε τ’ αβίωτα
Τενόροι κουκουλωμένοι, μ’ άδεια πρόσωπα
έσερναν μοιρολόγια...
-Το πιάνο;
… Από ένα τούμπανο μεγάλο, ασυγκράτητο
ξέφευγαν τρέμουλα δυσοίωνα
Τ’ άλλα ταμπουρωμένα ανέμεναν
το ξέσπασμα καταρρακτώδους εφιάλτη
«Άγριος ο κόσμος»
στρίγγλιζε επίμονα κι απόκοσμα μια φυσαρμόνικα...
-Μα το πιάνο; Κονσέρτο δίχως πιάνο;
-Το πιάνο έλειπε.
-Τι ξέρεις; Τώρα αμέσως πες!
-Το πιάνο δεν θα ξαναρθεί.
- Μα πώς; Ποιος ο φονιάς;
-Βία καμιά
Φανατικοί του παρατόνου το διέταξαν
να σταματήσει εκουσίως την καρδιά του
Ντράπηκε φυσικά να αρνηθεί
Το μόνο που είπε ήταν "πλην"
Κώστας Σπίγγος, αδημοσίευτο
