Γυναίκα*

Όλα σε υπαινίσσονται

κι ας μη γραφτούν ποτέ οι τρεις σου συλλαβές.
Πλευρά μου δεν είσαι
Είμαι εγώ το χέρι σου

Μήνες εννιά

με αποπλάνησες, Μανούλα

Ας μη με είχες δει

μου έταζες παντοτινή ανεμελιά

Χρόνους εννιά μετά, με δίκαζες, Μαμά

Για την ασχήμια μου

Για την αφέλειά μου

Σκεπάζουν οι χρονονιφάδες τις κουκλίτσες σου, Μαμά

κι εμείς νομίζουμε ότι μας χαϊδεύουν

Ύστερα, Αφροδίτη, αποφαίνεσαι, σε χρόνο συνεχή:

«να γλυκοπονάτε σ' αγγίγματα δίκοπα

να σέρνεστε στου πόθου σας τ΄ αγκάθια και τα κρόκαλα

από τ’ αγέρωχα άσπρα μου άλογα

ώσπου ν’ αποσωθεί η σάρκα σας

και να φανούν τα κόκκαλα!»

Σε σένα ανήκουν μάνα, Μάνα γη

που μας σαγηνεύεις να σε σώζουμε

ηδυπαθείς να μας ξανασκαρώνεις!
Με τόσα δάκρυα, εσύ καημένη, δεν ξεδιψάς
Μεθάς! Και γράφεις, γράφεις μοίρες
Θάνατος αξόδευτος ούτε ένας

Στην ποίησή σου υποκλινόμενος με δέος

θα εξοφλήσω, παραχρήμα και ασμένως, κάθε χρέος

*Το ποίημα ανήκει στην υπό έκδοση ποιητική συλλογή "Φυλλομέτρηση"